فصل های سرگردان

 

دشت پهناور از انبوه گیاهان ظریف و تازه روییده و گل های رنگارنگ، سرسبز و خرم گردیده و چوپان صبورانه گله را به دامن صحرا هی می کند؛ رود شفاف و زلال در بستر خویش جاریست و درختان میوه پوشیده از شکوفه های سفید بهاری طنازی می کنند … .

خورشید اما برسینه آسمان روی در نقاب تیره ابرها پنهان ساخته و هر لحظه بیش از پیش نور و گرمای خویش را از زمین دریغ می دارد، سرما هر لحظه بیشتر شده واندک اندک، دانه های درشت برف در فضا پراکنده می گردد؛ ساعتی نمی گذرد که شاخ و برگ درختان زیر برف سنگین پنهان مانده و جوانه های نورس یخ زده و شکوفه های معصوم ناشکفته جان می دهند!

این گونه بهار باشکوه، از ره نرسیده به تاراج زمستان نابهنگام رفته و سرمایه های خویش را یکسره بر باد فنا می سپارد!

به راستی چرا چنین می شود ؟!

چرا ما گرمای تابستانی را دی ماه و برف سنگین زمستانی را در فروردین و سیلاب های بهاری را در تابستان تجربه می کنیم؟!

چه چیز سبب گشته که در نظم طبیعت اختلال ایجاد شود؟!

خداوند در قرآن کریم نکته ای را دراین رابطه گوشزد فرموده است :

«به واسطه اعمال انسان ها فساد در خشکی و دریا آشکار می گردد.» ( روم/41)

در حقیقت خالق حکیم اعمال نیک و بد انسان ها را در بروز واکنش های طبیعت و تغییر اوضاع و احوال محیط، موثر و دخیل دانسته است، لذا بنا بر یک قانونمندی الهی، هرگاه انسان ها در مسیر اراده خداوند و خلفای معصوم او قدم بردارند، متقابلا طبیعت و جهان هستی نیز به فرمان پرورگار ذخایر و برکات خویش را در سفره سخاوت نهاده و نقدیم این بندگان سربزیر مطیع می نماید.

در آیه 96 سوره اعراف نیز چنین آمده:

« اگر که اهل سرزمین ها ایمان آورده و تقوا پیشه می ساختند، ما نیز در های برکت خویش را از آسمان و زمین بر ایشان می گشودیم لیکن آنان تکذیب کردند و ما نیز به سبب اعمالشان عذابشان نمودیم.»

همان گونه که دیدیم این وعده خلل ناپذیر الهی همواره پابر جا بوده وبه ما می گوید مدام که پیوند معنوی و تمسک ناگسستنی خویش را با اهل بیت علیهم السلام بویژه امام زمانمان -حضرت ولی عصر(عج)- حفظ نموده و زیر چتر ولایتش باقی بمانیم نه تنها سعادت آخرتمان تضمین گشته است بلکه در همین دوران پر هیاهوی غیبت نیز مشمول وعده قطعی الهی شده و طبیعت و هستی با ما هم سویی نموده و برکت، آسایش و امنیت را اگر چه نه کامل ومطلق وآن چنان که خاص عصر ظهور است، بلکه این سان که درخور و در بضاعت زمان غیبت باشد، روزیمان خواهد کرد.

…اما صد افسوس که ما نیز چون پیشینیان امت، کمتر قدردان نعمت ولایت مولایمان بوده ایم، مدت هاست که رشته های تمسک و پیوندمان با آن بزرگوار را سست کرده ایم و از سایه سار امنش گریخته و از سفره گسترده کرمش فاصله گفته ایم و نقش محبتش برقلبمان کم رنگ تر از همیشه و احساس حضورش را از دست داده و عهد و میثاق دیرین را از یاد برده ایم و این چنین زمین و آسمان وکوه ودشت و هستی را از خویش رنجانده ایم.

پس خانه هامان نیز تنگ، دلهایمان تیره و فصل هایمان سرگردان مانده اند… .

کاش به خود آییم و شکسته ها را دریافته و گسسته ها را بربندیم و به جایی که از آن گریخته ایم بازگردیم؛ شاید که فصل ها نیز بر جای خویش قرار یابند.