بسم الله الرحمن الرحیم

آواز گنجشک ها

 

بامدادان با نوای دلنشین پرنده ای از خواب برمی خیزی و از پنجره تک درخت خانه را می نگری، خورشید اشعه طلایی خود را میان برگ های تیره رنگش افشانده و گنجشک کوچکی برشاخسار آن نغمه صبحگاهی سر داده است.

به راستی در این زمانه که خشونت شهر نشینی به جای لطافت روستا نشسته و آپارتمان ها و برج های سر به فلک کشیده جایگزین دشت های سرسبز و با طراوت گشته، این گنجشکان معصوم بر شاخسار دود اندود این تک درخت پژمرده چه می خوانند؟

پاسخ این سوال را شاید بتوان از کلام مبارک امام صادق (ع)دریافت نمود آنجا که ابوحمزه ثمالی نقل می‌کند که:

روزى در خدمت على بن حسین (ع) بودم پس ناگاه چند گنجشک در گرد وى پیدا شدند و در پرواز آواز می دادند، آن حضرت به من فرمود با من که ای ابا حمزه هیچ می دانى که این گنجشک ها چه می گویند؟

گفتم: نه!

فرمود: پروردگار خود را تقدیس می کنند و قوت روز خود را از او می طلبند.

پیامبر خدا (ص) فرموده است: اگر شما چنان که شاید، بر خدا توکل کنید، هر آینه خداوند روزى شما را خواهد داد، همان طورى که روزى یک پرنده را مى‏ دهد، که صبح گرسنه است اما شب که مى‏ شود کاملا سیر است.

(مجموعه ورام، آداب و اخلاق در اسلام/ص410)

به اطرافت نگاه کن مردم را ببین که دائم در تکاپو و تلاشند، مدام به این سو و آن سو می شتابند و فکر و ذهنشان درگیر سبک و سنگین نمودن و نقشه کشیدن است و برای دست یافتن به یک زندگی آسوده، آینده ای بهتر و رسیدن به سعادت و خوشبختی فعالیت می کنند لیکن در این تلاش خود مدام به افراط و تفریط افتاده و هر دم از یک سمت بام فرو می غلتند.

نگرانی و تشویشی همیشگی از نگاهشان می تراود و تردید در زوایای وجودشان لانه کرده هر قدم دلواپس پیش آمدها و نا خواسته ها هستند. چیزی را گم کرده اند که از پس ظاهر اتو کشیده و چهره ی حق به جانبشان جای خالی آن به وضوح پیداست، جای خالی حیاتی ترین حقیقت زندگی: «توکل به خداوند!»

این است حقیقتی که مردم از دست داده اند:

«من یتوکل علی الله فهو حسبه»

هرکس خداوند را تکیه گاه قرار دهد همین تکیه گاه برایش کفایت خواهد کرد.

ستونی استوار و تکیه گاهی محکم که به آن تکیه زده و به او اعتماد نمایند و آسوده خاطر به سعی تلاش خویش بپردازند.

و باور داشتن این نکته که: خداوند این خالق و مدبر هستی، خود محور همه چیز بوده هر خیری تنها از جانب وی می رسد و او از احوال همه آگاه است و مراقب اوضاع و احوال همه ی بندگان و حتی از کوچکترین مخلوقات خویش نیز غافل نمی ماند.

آفریدگار حکیم آفریدگان خویش را به خودشان وا ننهاده و بلاتکلیف رها ننموده بلکه برایشان از جانب خود سرپرستی دلسوز برگزیده و حجتی بایسته در میانشان قرار داده است.

کسی که کانون خیرات بوده و معدن برکات و نعمت های الهی و هر خوبی و نیکی از او توقع رفته و مأمن و پناهگاه مطمئن و تکیه گاهی محکم و استوار است و هر توفیق و موفقیتی اگر رسیدنی باشد از دستان مبارک او می رسد.

واعتقاد به این واقعیت که:

اوست که به نمک شوری و به آب سردی، به آفتاب گرمی و آتش سوزانندگی، به دارو شفا بخشیده و برای دعا استجابت و به تلاش بندگان رزق و روزی مقدر می کند.

در هر حرکتی امید برکت را از او باید داشت، نه از خویشتن؛

به او باید امید بست نه به بندگانی هم چون خود!

باید چشم امید به دست ولی و نماینده ای که همه این بخشش ها و مواهب الهی به دستان مبارکش به ما می رسد دوخت و خیر و برکت و مزد تلاش خود را از او تمنا نمود.

لیک دریغا که ما انسان ها به اندازه گنجشکان معصوم به مدبر بودن خالق ایمان نیاورده و وکیل و نماینده حاضرش را به حساب نمی آوریم و چون آنان بر گرد آفتاب عالمتاب وجود مولایمان نمی چرخیم و نغمه شیدایی را در گوش وی نجوا نمی کنیم، بلکه چنان شیوه ای در زندگی پیش گرفته ایم که گویی به هر دوست و آشنا و صاحب مقام و منصبی چشم یاری دوخته و دست تمنا دراز کرده و امید بسته ایم غیر از آن تکیه گاه حقیقی که خداوند خود محل توکل قرار داده و ما را به تمسک و ایجاد پیوند معنوی با وی امر نموده و استغاثه و توسل به او را یگانه مسیر درست زندگی پیش رویمان قراداده است.

به جای این که ذهن و اندیشه و روحمان به سان آن پرنده ی زیبا، گرد وجود امام و ولی عصر و دورانمان گشته و رزق و روزی و توفیق و سعادت آخرت و همه برکات خداوند را از این سرچشمه حقیقی خیر طلب کنیم، و مدت هاست که این گونه به بیراهه رفته به این جای رسیده ایم که تلاش و کوشش روزانه همه صباح وشامگاهمان را از خود پرساخته و جایی برای نوع دوستی و همدلی و شفقت و گذشت و دلسوزی و مهم تر از توشه برگرفتن برای آخرت و به دست آوردن دل امام زمانمان و... مجالی نمانده. آری این است راز ماندن گنجشکان در شهر های پر هیاهوی آدمیان و این که علیرغم شوق پرواز در سرزمین های سرسبز و خرم هنوز در این بیقوله های سیاه و دود اندود به سربرده و بر تک درخت خانه های ما آواز سر داده و نام و یاد آن تکیه گاه از یاد رفته را بر گوش‌ آدم‌ها تکرار می کنند.