بسم الله الرحمن الرحیم

بیکران مهر

گفته بودند وقتی جلوه کنی بسیاری را می کشی؛ اما نگفته بودند به شمشیر مهرت!

گفته بودند که مردمان را خیل خیل برخاک فنا می افکنی؛ اما نگفته بودند به خنجر عطوفت و رأفتت !

گفته بودند سینه ها دریده و قلب ها را می شکافی؛ اما نگفته بودند به سرنیزه ی گذشت و بخششت!

گفته بودند ازکشته های تو پشته ها به پا خواهد شد؛ اما نگفته بودند از جان دادگان روی ماهت!

ای بیکران مهر! ای پدرمهربان!

* * *

«مهدی با شمشیری آخته قیام کرده، زمین و زمان را از خون مردمان رنگین خواهد ساخت!»

این ادّعا، ننگین ترین نیرنگ دژخیم بود زیرا که سالیان دراز، مردمان بیشماری را از گرد مولای و صاحب اختیارشان پراکنده و از جام زلال معرفتش محروم ساخته، وه که چه حیله ی پلشتی!

شیطان این دشمن دیرین بشر کینه توزانه و فریبنده ترین حیله های خویش را، آن زمان به کار گرفت که همه جا شایع کرد: قیام مهدی (عج)همه یک سره کشتار و خون ریزی و انتقام جویی است، او هر که را از جنس خود نداند و رأی و دینش را نپسندد، بی مهابا از دم تیغ می گذراند و سر از پیکرش جدا می سازد آنگونه که در معابر و شاهراهها سیلاب خون جاری گشته و جز اندکی جان سالم به در نمی برند!

لیک آیا چنین است؟!!

خداوند کریم خود را به رحمت و رحمانیت معرفی کرده و نمایندگان خویش را به ارشاد و هدایت مردم فرستاده و ایشان را به مدارا با خلایق توصیه نموده است و این کلام صریح پیغمبر صلوات الله علیه و اله است که خطاب به عبدالله مخزومی

فرمودند:

«اى عبد الله پروردگار متعال، ما انبیاء را رحمة للعالمین گردانید بر ما لازم است که بر جمیع عالمیان از انس و جن، مهربان بوده با نهایت نرمی و شیرینی با مردم سخن بگوئیم.» (الإحتجاج على أهل اللجاج/ج‏1/ص 68)

بعلاوه همانگونه که در حدیث لوح آمده است، «رحمة للعالمین» لقب مشترکی است بین آن بزرگوار و آخرین وصی گرامیش حضرت مهدی عج ؛ در قرآن کریم آمده:

«...وَ ما أَرْسَلْناکَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعالَمِینَ»

«...و نفرستادیم تو را مگر رحمت و بخشایشى از براى عالمیان» (انبیاء/7 )

ودرحدیث لوح حضرت زهرا سلام الله علیها می خوانیم:

«ثُمَّ أُکْمِلُ دِینِی بِابْنِهِ مُحَمَّدٍ رَحْمَةً لِلْعَالَمِین»‏

«سپس این راه را به فرزندش که «رحمة للعالمین» است تکمیل مى‏ نمایم اوکمال موسى و بهاء عیسى و صبر ایّوب را دارد...» (الإحتجاج على أهل اللجاج/ج‏1/ص۶۷)

در حدیثی می خوانیم رسول خدا صلی الله علیه و اله خطاب به دخت گرامی خویش چنین فرمودند:

«...ای فاطمه! قسم به آن که مرا به حق برگزید از این دو(حسن و حسین علیهما السلام) مهدی این امت به وجود می آید، او حسبش از همه بزرگتر و مقامش گرامی تر است و از همه بر رعیت دل رحم تر و عادل تر می باشد.» (عقد الدرر/ 204)

آری این گونه به دنیا آمدنش را با وصف مهربانی هایش مژده داده اند.

کسی که همه عمر مظهر لطف و رأفت الهی به شمار آمده، مردم را به سوی خداوند متعال دعوت کرده آیا می تواند هنگام ظهور به سرداری خون ریز بدل گشته و شمشیر از خون مردم سیراب سازد؟!!

جلوه هایی از مهر مهدوی در عصر محنت زای غیبت:

بیم از حیرت و ضلالت:

عصر غیبت عصر محرومیت از چشمه گوارای ولایت است و دوران پرده نشینی یار و محجوبی جمال و کمال او!

هنگامه دوری از ماء معین و زلال معرفت و هدایتش و در این هنگامه همواره نگران لغزش رعیت خویش و به باطل گرویدن های آنان بوده و قلب مهربانش پیوسته از این قضیه در بیم و اندوه می باشد.

در یکی از تو قیعات چنین آمده:

«همانا به ما رسیده عده ای از شما در دین خویش متزلزل گشته اند شک و حیرت نسبت به ولی امر به ایشان هجوم آورده، این واقعه مرا غمگین ساخته است، البته برای شما، نه برای خودم، به خاطر شما و نه به خاطر خودم ،چرا که خدا با ماست و نیازی به غیر او نداریم.» (مکیال المکارم/ج۱/ص۵۲)

نگرانی از گناهان و خطا کاریهای شیعه:

از سید ابن طاوس نقل شده سحرگاهی در سرداب مقدس سامرا از مولایش مهدی (عج) شنیده که چنین با خدای خویش نجوا می فرموده:‏

«خدایا همانا شیعیان ما از تابش انوار ما و باقى مانده طینت ما آفریده شده ‏اند و اینان با اتّکا به محبت و ولایت ما گناهان زیادى انجام مى‏ دهند. پس اگر گناهان ایشان بین تو و بین ایشان است، پس از ایشان درگذر که ما از آن ها راضى شدیم و اگر آن گناهان بین خودشان است، پس بین ایشان را اصلاح فرما و به خمس ما قصاص کن و ایشان را در بهشت وارد کن و از آتش دورشان فرما و بین ایشان و دشمنان ما در آتش غضب خودت جمع نکن.» (مهج الدعوات-ترجمه طبسى/ 5)

سرپرستی و مراقبت:

از آن بزرگوار نقل گردیده که در توقیعی خطاب شیخ مفید چنین فرموده اند:

«همانا ما از رعایت حال شما کوتاهى نکرده و شما را از یاد نمى‏ بریم، چه در غیر این صورت، سختی ها و گرفتاری ها بر شما فرو مى آید و دشمنان شما را ریشه‏ کن کرده و از بین مى‏ برند.»

(المختار من کلمات الامام المهدی علیها لسلام 1/183)

به راستی اگر نبود سر پرستی آن بزرگوار، شیعه چگونه در میان دشمنانی که بیشترین امکانات و تجهیزات را در اختیار داشتند و تحت سلطه زمامداران شیعه ستیزی که با یهود و نصارا و مجوس می آمیختند و به خون دوستان علی (علیه السلام ) تشنه بودند، یارای ادامه حیات می یافت؟!

کهف امان:

امام زمان علیه السلام در عصر غیبت، نه تنها برای شیعیان و رعیت خود بلکه برای همه بندگان خداوند پناهگاه امن و مطمئن به شمار می آید. در روایتی از امیرالمؤمنین علی علیه السلام به این نکته تصریح گردیده است:

«أَوْسَعُکُمْ کَهْفاً وَ أَکْثَرُکُمْ عِلْماً وَ أَوْصَلُکُمْ رَحِماً»

«مهدی (عج) از همه شما بیشتر پناه می دهد و دانش او از همه بیشتر بوده و صله ارحامش از همه بهتر است.»

(بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج‏51، ص 115)

سفینه نجات:

در تشرفی که ملا علی رشتی نقل نموده چنین آمده است:

روزگاری در سفر با جوانی آشنا شدم که همه خاندان و همسفرانش اهل سنت بودند و او شیعه! وی راز شیعه شدنش را چنین بازگو نمود که یکبار که با همین اقوام و دوستانم به تجارت رفتم و در راه از قافله جا مانده و در بیابان گم شدم، پریشان و
درمانده همه پیشوایان اهل سنت را صدا زده و به یاری خواندم و چون نتیجه
ای نگرفتم به یاد سفارش مادرم افتادم او که خود شیعه مذهب بود. در کودکی
مرا می آموخت که ما مولا و سروری داریم به نام مهدی (عج) که آخرین امام
ما می باشد، او زنده است و فریاد رس درماندگان، هرگاه گرفتارشدی او را صدا
بزن و بگو «یا اباصالح المهدی» یاریم نما و یقین داشته باش که نجات خواهی یافت.

این بار نام مبارک وی را صدا زده و طلب یاری نمودم، آن یگانه دادرس به یاریم شتافته و مرا به همسفرانم رساند آنگاه سفارش نمود که حتما مذهب شیعه را برای خویش برگزینم.

چون هنگام وداع رسید آتش فراق در دلم زبانه کشید و تمنا کردم که دمی بیش پیشم بمانند لیکن مولایم فرمود: اکنون هزاران دردمند و بیچاره در اطراف عالمند که مرا می خوانند و من نیز به سوی آنان می روم. (برداشتی از حکایت 47کتاب جنة الماوا)
و این گونه امام این «سفینه نجات» و فریادرس گمگشتگان، به یاری ره جویان
رسیده و بی آنکه پیشینه و گذشته ناپسندشان را به رو آورده و سرزنش نماید، دلسوزانه بدانان راه می نمایاند، هم راه نجات دنیا و هم راه سعادت آخرت را!
این است آینه سیمای آن امام رئوف و صاحب اختیار دلسوز که در عصر جانفزای
غیبت بندگان خداوند و شیعیان خود را بامهربانی سرپرستی و دستگیری می نماید، پس چگونه می توان باور نمود که چنین مولای شفیقی در هنگامه ظهور و آستانه از ریشه برکندن بنیان ظلم و جور، روشی دیگر پیش گرفته و بندگان ناآگاه پروردگار و جاهلان امت را- بی هیچ رهنمود و ارشادی - یکباره از دم شمشیر گذرانده و زمین را ازخونشان رنگین سازد.
بی شک آن چه در وصف تیغ و خنجر و شمشیر بران و قتل و نابودی بی چون و
چرا و بی حد و حصر خلایق پراکنده اند جز دروغ و تهمتی نبوده که آن نیز به نیت دور کردن مردم از دامان آن مهر بیکران!

برگرفته از کتاب مهر بیکران نوشته محمد حسن شاه آبادی