فانوس(1)

 

سید بن طاوس بی شک یکی از برجسته ترین عالمان شیعه به شمار می آید.  درمیزان علوّ درجه و عظمت شأن وی همین کافی که مکرر به محضر مبارک امام عصر عج تشرّف یافته و دعای مولایمان در حق شیعیانش(اللَّهُمَّ إِنَّ شِيعَتَنَا خُلِقَتْ مِنْ شُعَاعِ أَنْوَارِنَا وَ بَقِيَّةِ طِينَتِنَا... ) در محراب سامرا از آن بزرگوار نقل گردیده است.

سیدبن طاوس دارای دیدگاهی متفاوت و منحصر به فرد در مباحث اعتقادی بوده که نمود واضح آن را در کتاب «كشف المحجة لثمرة المهجة» می توان مشاهده کرد. این کتاب شامل سفارشات و توصیه های دینی و اخلاقی آن بزرگوار به فرزند خود و البته دیگر شیعیان است.

ما با مطالعه و دقت در سطور این کتاب ارشمند، راه و روش ارتباط قلبی با امام عصر ع  را که همان تمسک باشد، به خوبی می آموزیم.

  کتاب به وسیله استاد اسد الله مبشری به بیان زیبایی ترجمه و ویرایش و با نام  " فانوس" منشر شده است. از زیباترین بخش های کتاب  توصیه های مرحوم شیخ در مورد امام زمان ع می باشد، که مطالعه ی این سفارشات ارزنده برای همه ما آموزنده، راهگشا و ضروری به نظر می رسد:

سيد بن طاوس فرزند را بامام عصر (ع) مى‏سپارد

 اى محمد! اى فرزند كه اميدوارم پروردگار جل جلاله ظاهر و باطن تورا به دوستى و مهر اولياى خود و دشمنى دشمنان خود زينت بخشد.

در ايام زيارت عاشورا در كربلاى معلى خبر ولادت تو (كه به طالع سعد در ساعت دو و پنج دقيقه سه شنبه نهم محرم سال ششصد و چهل و سه بوده است) به من رسيد. من به شكرانه اين نعمت و احسان پروردگار، با فروتنى بسيار در پيشگاه مقدسش بر پاى خاستم و به فرمان الهى تو را بنده مولانا مهدى (ع) و متعلق به او قرار دادم و در حوادثى كه بارها براى تو روى داده است به سايه حضرتش پناه برده‏ام و به دامان عنايتش دست زده‏ام و بارها آن بزرگوار را به خواب ديده‏ام به ما انعام‏ها فرموده و نيازهاى تو را برآورده است چنان كه بيان آن از قدرت من بيرونست.

پس در دوستى و مهر و وفا نسبت به آن بزرگوار و توجه دل و تعلق خاطرش آن گونه باش كه خدا و رسول او و پدران بزرگوارش مى‏خواهند و خواسته‏هاى آن حضرت را بر نيازهاى خود مقدم دار و من اين مقوله را در كتاب (المهمات و التتمات) شرح داده‏ام.

و پيش از آنكه براى خود و عزيزانت صدقه دهى براى حضرت او صدقه ده و دعا به آن وجود مقدس را بر دعاى به خود مقدم دار و براى جلب توجه و احسان آن بزرگوار در هر كار خير براى وفاى بحق حضرت او را بر خويشتن برترى ده و در روزهاى دوشنبه و پنجشنبه با فروتنى و خضوع نيازهاى خود را بر حضرتش عرضه كن و چنان كه در پايان كتاب (المهمات) نوشته‏ام وقتى بآن بزرگوار خطاب مى‏كنى پس از تقديم سلام زيارتى را كه به (سلام اللَّه الكامل) آغاز مى‏شود بخوان و بگو:

 «يا أَيُّهَا الْعَزِيزُ مَسَّنا وَ أَهْلَنَا الضُّرُّ وَ جِئْنا بِبِضاعَةٍ مُزْجاةٍ فَأَوْفِ لَنَا الْكَيْلَ وَ تَصَدَّقْ عَلَيْنا إِنَّ اللَّهَ يَجْزِي الْمُتَصَدِّقِينَ ... تَاللَّهِ لَقَدْ آثَرَكَ اللَّهُ عَلَيْنا وَ إِنْ كُنَّا لَخاطِئِينَ يا مولانا استغفر لنا ذنوبنا انا كنا خاطئين»

 و بگو اى سيد و مولاى من اين ها مقام برادران يوسف است با برادر و پدر خود كه پس از آن همه جنايت، به آنان رحمت آوردند و از گناهانشان چشم پوشيدند. پس اگر ما نزد خدا و رسول او و پدران بزرگوارت و نزد تو پسنديده و مورد رضا نيستيم تو اى سرور ما از حضرت يوسف  ـ كه برادران خود را بخشود و به آنان مهربانى كرد ـ  براى بخشودن ما و رحمت آوردن به ما و ابراز حلم و كرم احق و اولايى.

و بگو اى سرور و مولای بزرگوار، ما در اخبار چنين ديده‏ام كه جدت محمد (ص) را دشمنى سرسخت بود به نام (نصر بن حارث) و آن بزرگوار او را به قتل رسانيد پس از آن خواهر او اين شعار را خطاب بآن بزرگوار انشاء كرد:

  محمد و لأنت نسل نجيبة من قومها            - و الفحل فحل مغرق.

  ان كان يمكن ان نمن و ربما-             من الفتى و هو المغيض المحنق.

  و العبد اقرب من وصلت قرابه-             و احقهم ان كان عتق يعتق).

 (اى محمد تو از تبار زنان پاكدامان و از نژاد مردان مرد و ازنسبى والايى. اگر امكان داشت و بر ما منت مى‏گذاشتى و بسا جوانمردان كه خشم گلوشان را مى‏فشارد با آن همه منت مى‏گذارند و مى‏بخشايند و بنده تو از نظر پيوند خويشاوندى به تو نزديكتر است و بيش از همه بر تو حق دارد.)

 چون خواجه كائنات اين اشعاررا شنيد،  فرمود اگر اين اشعارزود تر به من رسيده بود او را مى‏بخشودم؛ و تو اى مولاى بزرگوار در همه صفات پسنديده پيرو نياى بزرگوار خويشى (ص).

نيز به آن امام بزرگوار بگو: من در حديث ديده‏ام كه وقتى حضرت موسى (ع) به قارون كه از خويشان او بود نفرين كرد و زمين او را در كام كشيد. قارون فرياد بر آورد و گفت : «و وا رحماه»

 از آستان الهى بزمين فرمان رسيد كه ديگر او را فرو مبر يعنى پروردگار رحمان حق خويشاوندى را محترم مى‏شمارد. من نيز اينك اى امام بزرگوار به آستان تو عرضه مى‏دارم: «و وا رحماه!» و جز اين سخنان هر چه خداى تعالى بر ضمير و بر دل تو الهام فرمايد و به زبان تو مى‏گذارند به حضرتش عرضه ‏دار و نيز عرضه كن كه پدرم مرا آگاه كرده است كه مرا به تو سپرده است و سفارش مرا به تو كرده است و به اذن خداى تعالى مرا بنده تو قرار داده است و همانا كه آن حضرت (ع) به تو پاسخ خواهد داد.