فانوس(2)

 

سفارش عالم بزرگوار سیدبن طاوس رحمه الله علیه در زمینه رعایت حقوق امام زمان علیه السلام

...  اى فرزند! اى محمد! ترا و برادرت را و هر كس كه اين كتاب را بخواند به آشتى و درستى در معامله با خداى عز و جل و رسول او (ص) و حفظ و رعايت فرمان خدا و رسول كه درباره ی ظهور مولاى ما مهدى (ع) بيان فرموده ‏اند و بشارت داده ‏اند سفارش مى‏كنم. چه، قول و عمل بسيارى از مردم از نظرهاى فراوان با عقيده ی آنان مخالف است. مثلا بارها ديده ‏ام كه اگر بنده‏ اى يا اسبى يا درهم و دينارى از آنان گم شود سراپا متوجه آن مى‏ شوند و براى يافتن آن نهايت كوشش را بعمل مى‏ آورند اما نديده ام كه كسى براى تأخير ظهور آن حضرت و عقب افتادن اصلاح اسلام و تقويت ايمان مسلمانان و قطع ريشه ی كافران و ستمکاران باندازه ی دلبستگى باين امور ناچيز دلبسته باشد و به اندازه‏ اى كه براى از دست دادن اين اشياء متاثر مى ‏گردد متاثر باشد.

پس چنين كسانى چگونه مدعى آنند كه به حق عارفند و به رسول او واقف و به امامت آن حضرت معتقد؟ و چگونه ادعاى دوستى آن بزرگوار مى‏ كنند و درباره ی چگونگى‏ هاى والاى او به مبالغه مى‏ پردازند.

و از آن جمله كسانى را ديده ‏ام كه به زبان، سرورى و ظهور آن حضرت و نفوذ احكام امامت او را واجب مى‏ شمارند اما اگر سلطان يا اميرى از دشمنان آن امام بزرگوار و از منكران امامت او به‏ آنان احسان و مهرى داشته باشد و عنايتى روا دارد، به آن سلطان دل مى‏بندند و مهرش را در دل جاى مى ‏دهند و بقاى وی را مى‏ خواهند و به اندازه‏ اى به او متوجه مى‏ گردند كه از طلب مهدى (ع) باز مى‏مانند و واجبات را از ياد مى‏برند و عزل و بيكار شدن آن سلطان يا امير را كه بايد پيوسته آرزو داشته باشند را نمى‏ خواهند.

و از آن جمله گروهى را مى‏ شناسم كه بر خود واجب مى‏ دانند كه به شادى آن حضرت شاد باشند و به اندوه او اندوهگين؛ و مى‏ گويند آنچه در اين جهان است و آنچه به ما رسيده است به بركت وجود آن بزرگوار است با اين همه اگر درهم و دينارى يا قطعه زمينى از ايشان غصب شود بيش از غصب‏ ها و غارت هاى اموال ديگران متأثر مى‏گردند.

آيا اين گونه حالات و چگونگى‏ ها با وفاى بحق تعالى و معرفت او جل جلاله و شناخت رسول او (ص) و معرفت اوصياى او عليهم السلام مناسبتى دارد؟!

روزى به مردى كه به ظاهر دلبسته ی ظهور شريف آن بزرگوار است و به او دعوى وفادارى مى‏ كند و از غيبتش سوگوار و اندوهناك است، گفتم اگر آن حضرت (ع) به تو بگويد كه من از طريق پدران خود دانسته ام كه اگر ظهور كنم به محض اينكه چشمت به من افتد، در دم جان خواهى سپرد، اما اگر در ظهور من تأخير افتد، تو بيست سال ديگر با كمال خوشى با زن و فرزند و اهل و عيال خواهى زيست؛  آيا چند روزه زندگانى اين جهان فانى را به تأخير ظهور من ترجيح نخواهى داد؟

به كسى كه در اظهار دوستى و مهرنسبت به آن حضرت مبالغه مى ‏كرد، گفتم كه اگر آن حضرت به تو ابلاغ كند كه پادشاه كشورت در ايام غيبت او روزى هزار دينار به تو مى‏ پردازد و آن مال بر تو حلال و پاكيزه است و مدت ها نيز آن را دريافت خواهى داشت پس از مدتی حضرت به تو ابلاغ فرمايد كه خداى تعالى اذن ظهور داده است و زين پس آن مبلغ بر تو حلال نيست، آيا تو ترجيح مى‏دهى كه غيبت به طول انجامد و آن مستمرى را دريافت كنى یا حضرت او ظهور كند و مستمرى قطع شود و آن را مستمرى يكى از دشمنان توـ كه در رتبه از تو پايين است ـ  قرار دهد، با اين همه به حساب و كتاب تو نيز رسيدگى نمايند؟

آيا كداميك از اين دو را ترجيح مى‏ دهى؟ طول غيبت و اخذ روزى هزار دينار را، يا شتاب در ظهور امام و قطع آن مبلغ و پرداختن آن به دشمن تو؟

و نیز به يكى از برادران دینی  گفتم اصحاب مهدى (ع) كسانيند كه آن بزرگوار را براى آنچه خدا مى‏ خواهد خواسته‏ اند، خواه به دنياى آنان سودمند باشد يا زيانبخش. در هر حال تابع مشيت الهى هستند.

يكى از معتقدان به امامت آن بزرگوار (ع) گفت براى من در غيبت امام شبهه حاصل شده است.

گفتم: آن چيست؟

گفت: آيا براى آن حضرت امكان ندارد كه يكى از شيعيان خود را ملاقات كند و اختلافهايى را كه در دين جدّش (ص) روى داده است را از ميان ببرد؟

از من خواست كه پاسخ آن را بدهم البته نه آنسان كه در كتاب ها نوشته‏ اند، چه، از آن ها و از آنچه شنيده است رفع شبهه ی او نشده است.

گفتم: آيا قدرت آن حضرت در رفع اختلاف ها بيشتر است يا توانايى خداى متعال؟ و آيا رحمت و فضل حق تعالى بيشتر است يا رحمت و فضل و عدل آن بزرگوار؟

گفت: البته قدرت و رحمت و عدل‏ الهى.

 گفتم: پس چرا خداى ارحم الراحمين و اكرم الاكرمين اين اختلاف ها را رفع نمى‏ فرمايد درحالی که مى‏ دانيم كه خداى تعالى براى اين كار راه ها و اسباب بسیار در حيطه ی قدرت دارد كه بنى آدم را آن امكان نيست.

آيا در اين كارخداوند، حكمت و مصلحت و عدل و فضيلتی نيست كه او جل جلاله مقتضى دانسته است؟

 گفت: آرى.

گفتم: پس عذر و دلیل خليفه و جانشين او نيز همان اقتضاى كار است؛ چه، آنچه حضرت او كند آنست كه امر و رضاى الهى می باشد.