تو چشمهایت را می بندی و همه احساست را به کار می گیری تا خنکای نسیمی را که از سمت بهشت می وزد احساس کنی !

اینک ماه  خدا فرا رسیده و شمیم آشنایش فضای جان را آکنده ساخته است.

خوانسالار بزرگوار و کریم او  سفره ای رنگار رنگ  و پر نعمت  گشوده و مومنین را به ضیافتی دیگر فرا خوانده

و دعوت شدگان  شادمان و مشتاق ، کران تا کران این خوان نعمت نشسته و به اشتها و ذائقه خویش لقمه برمی گیرند ...یکی به تلاوت قرآن و دیگری به نماز و رکوع  و سجود سومی به اطعام و افطاری دادن و آن دیگری به ذکر و تسبیحاتش

تو اما در دلت هوای دیگریست... شوق غریبی در قلبت موج می زند و از شادی آن در پوست نمی گنجی.

دلشاد و شاکری از این که توفیق دعوت یافته ای و به ضیافت او فراخوانده شده ای. رمضان بهانه ایست تا در حال و هوای ملکوتی او نفس بکشی و بندگی و عبودیت پروردگار را در محضرش تمرین کنی.

سرخوشی که از نو بهانه ای به دست آورده ای، تا به محبوب نزدیک تر شوی.

دعا می کنی میهمانی کمی بیشتر ادامه یابد.

حریصانه به دنبال راه و شیوه ای می گردی که ساعتی بیشتر با یار دمخور باشی.

از میان اعمال و عبادات آن را بر می گزینی که او بیشتر دوست دارد.

دمی از تکاپو باز نمی مانی؛ با این حال هنوز دلواپسی مبادا کوتاهی نمایی و چنان نباشی که شایسته است.

پس وضو می گیری و دو رکعت نماز استغاثه به جای می آوری تا یک بار دیگر امر خویش را به آن "پدر مهربان " سپرده و از خود او برای ادای حق این ماه مبارک کمک بگیری.