فریبی دوباره!

 

کربلاست این صحرای گسترده ... ؛

زین پس، تاریخ، این دشت سرخ فام را از یاد نخواهد برد... ؛

سرنیزه های شکسته، سپرهای درهم کوفته، ردّ پای مبهم اسبان، پاره های جامه و خون خشکیده و چندین مزار تازه...  به نشان جنگ که نه، قتل عامی دهشتناک... ؛

تکه نامه های پاره را نیز شاید بتوان در میان این آثار برجامانده از فاجعه ی خونین باز جست؛ همان نامه هایی که کوفیان نوشتند و حسین ع را به شهرخویش دعوت کردند... ؛

چه قلم ها برسطور ساییده و چه کاغذها به محکم کردن دعوت به جوهر آغشتند و چه سوگندها مکتوب نمودند که:

بیا ای حسین! که ما آماده ایم؛ یاریمان حاضر و جان و مالمان برکف است.

دروغ گفتند؛ یاری نکردند و یا یاری کردند اما دشمن او را... ؛

شیطان فریبشان داد و حفاظت جان و مال خویش را ترجیح دادند به دفاع از ناموس خلقت، حجت پروردگار... فرزند پیامبرشان را تنها گذاشتند، امامشان را به تیغه های خنجر و نیزه سپردند، شمشیرخویش را از خون او، فرزندان و خاندانش سیراب ساختند... .

بعدها در همان غروب های دلگیری که به این دشت ماتم زده - که اینک مزارشهیدان مظلوم خاندان پیامبر و اسارتگاه آل رسول بود- سرمی زدند... رفته رفته کابوس پشیمانی به سراغشان آمد، آتش ندامت دامن وجدانشان را گرفت... نجوای سرافکندگی در گوشها کارساز شد و سرکشان دیروز و نادمان امروز گردهم آمدند و زمزمه ها... نه! فریادها سرداده و یکدیگر را به بی وفایی و عهد شکنی سرزنش کردند و در آتش افسوس و حسرت کوتاهی هایشان سوختند وگداختند... .

ننگ گناه سرپیچی از فرمان حجت زمان را به چه می توان شست؟!

گرچه حسین بن علی ع و مردان خاندانش در کربلا شربت شهادت نوشیدند، لیکن سلسله حجت های الهی به پایان نرسیده بود، حضرت علی بن حسین ع در بینشان بود و یقین داشتند که حق غصب شده را باید به وارث آن باز گردانند، این است جبران آن خطا!

دوباره نامه نگاری و پیغام رسانی و قاصد پراکنی از سرگرفته شد و غوغای دَعَوی انتقام از کشندگان شهدای مظلوم کربلا پیچید.

شیطان اما، یکباره برخود لرزید: یعنی این قوم نادم چه خواهند کرد؟! مبادا واقعا بیدارگشته و به جبران اشتباه که نه، معصیت عظیم گذشته سراغ امام زمانشان را بگیرند؟! مبادا... !

لاجرم یکبار دیگر از نَفَسِ اهریمنی خویش در صورت های این مردان دمید، پس

ترفندی به ذهنشان افتاد و چنین اندیشیدند که این بار دیگر نه پیکی روانه می سازیم و نه به دعوت خود، امام را به مشقت می افکنیم بلکه خود وارد کارزار گشته و بنیان حکومت سیاه بنی امیه را برانداخته و میراث حکومت را به صاحب اصلی آن یعنی حضرت زین العابدین ع باز می گردانیم... .

دَم پلید شیطان کار خود را کرده بود!

چندی نگذشت که بی آنکه نامی از علی بن الحسین -امام سجاد علیه السلام- این گواه شاهد کربلا و وارث امامت و ولایت و امام عصر و دوران خویش به میان آورده و کسب تکلیفی از آن حضرت کنند، قیامی را آغاز نموده و به میدان مبارزه شتافتند تا به خیال خویش خونی که در عاشورا و کربلا از حسین ع دریغ داشتند، امروز در انتقام کشندگانش بر زمین ریخته و جبران مافات نمایند.

غافل از این که اگر آن روز خطایشان دور شدن و سرپیچی از امام بود، امروز باید به مصلحت خواهی و سرسپردگی و اطاعت جبران شود نه با حرکت خودسرانه دیگر... !

تاریخ جانبازی و رشادت آن مردان را در مصاف قاتلان امام حسین ع نگاشت وستود؛ اما اینک ما آن را به نقد نشسته و به عبرت می نگریم که پند حسین بن علی ع را نخواندند و فحوای هدف او را معرفت نکردند که فرمود:

الامام الصادق «ع»: خرج الحسين بن علي «ع» على اصحابه فقال: أيّها الناس! إنّ اللَّه- جلّ ذكره- ما خلق العباد إلّا ليعرفوه، فإذا عرفوه عبدوه، فاذا عبدوه استغنوا بعبادته عن عبادة ما سواه. فقال له الرجل: يا ابن رسول اللَّه بأبي انت و أمّي، فما معرفة اللَّه؟ قال: معرفة اهل كلّ زمان امامهم، الذي يجب عليهم طاعته.

امام صادق «ع»: حسين بن على «ع» نزد ياران خود آمد و گفت: اى مردم! خداى متعال، بندگان را جز براى اينكه او را بشناسند نيافريد؛ پس چون او را بشناسند پرستش او مى‏كنند، و چون او را بپرستند از پرستش جز او بي نياز مى‏شوند.

مردى به او گفت: اى پسر پيامبر! پدر و مادرم فداى تو باد! معرفت و شناخت خدا چيست؟

گفت: اينكه اهل هر زمان، امام خود را كه اطاعت او واجب است بشناسند. (التوحید/ص238/ح1)